Τα στατιστικά στοιχεία διαψεύδουν τους ισχυρισμούς ότι η Ευρωζώνη έχει εξέλθει από την κρίση μετά την ελαφρά τόνωση της ανάπτυξης του τελευταίου τριμήνου. Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα οξεία στις χώρες που έχουν δεσμευθεί στις προσταγές της «τρόικα» - την γνωστή τριάδα ΕΕ, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) – η οποία έχει επιβλέψει τεράστιες περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες ακολουθώντας τις απαιτήσεις του διεθνούς τραπεζικού συστήματος.
Στην Ελλάδα, από το φθινόπωρο του 2010, οι μισθοί έχουν σημειώσει πτώση 11,3% . Το Βρετανικό Ινστιτούτο Δημοσιονομικών Μελετών περιέγραψε την πτώση αυτή ως «ανευ προηγούμενου». Το πρόγραμμα λιτότητας έχει ωθήσει εκατομμύρια πολίτες στην φτώχεια, ανεβάζοντας παράλληλα τους επίσημους δείκτες ανεργίας στο δυσθεώρητο ρεκόρ του 27,6%. Στην ηλικιακή ομάδα από 15 έως 24, δε, το επίσημο ποσοστό ανεργίας φτάνει το 64,9%.
Και όμως, η χώρα συνεχίζει να υπόκειται σε αμείλικτες πιέσεις για περαιτέρω περικοπές. Μόλις τον μήνα που μας πέρασε, η Ελληνική Βουλή ενέκρινε νέο γύρο περικοπών που θα επιτρέψουν νέα μείωση στις απολαβές των μισθωτών και την απώλεια 15.000 θέσεων εργασίας στο δημόσιο έως το 2015. Έχοντας ήδη οδηγήσει τον κατώτατο μισθό για τους εργαζομένους κάτω των 25 ετών στα 500 ευρώ τον μήνα, η Αθήνα σύμφωνα με πηγές επεξεργάζεται νέες περικοπές.
Κατά την ίδια περίοδο, η Πορτογαλία έχει σημειώσει την δεύτερη σε μέγεθος πτώση μισθών – 8,1%. Με περικοπές ύψους 13 δις. ευρώ από το 2008 έως σήμερα, η Λισσαβώνα ακολουθεί τον δρόμο προς την φτώχεια και την απαξίωση των κοινωνικών παροχών που χάραξε η Αθήνα. Πλέον είναι συχνές οι αναφορές σε πολίτες χωρίς καμμία ιατροφαρμακευτική ασφάλιση και για φαρμακεία που αδυνατούν να αναπληρώσουν τα αποθέματά τους.
Η Ισπανία και η Κύπρος – χώρες που επίσης βρίσκονται κάτω από την «θεραπεία λιτότητας» της Τρόικα – είδαν τους μισθούς των εργαζομένων τους να μειώνονται κατά 3,3% και 3% αντίστοιχα. Στην Ισπανία, όπου το ποσοστό ανεργίας φτάνει πλέον το 27%, ενώ ξεπερνά το 50% για τους νέους, η κεντρική τράπεζα καλεί για προσωρινή κατάργηση του βασικού μισθού. Η κίνηση αυτή είναι μέρος της επιδίωξης ανατροπής της νομικής προστασίας των εργαζόμενων και συνάδει με τις απαιτήσεις του ΔΝΤ για πρόσθετες μειώσεις μισθών κατά 10%.
Όσο για την Κύπρο, το σχέδιο «διάσωσης» των Κυπριακών Aερογραμμών περιλαμβάνει την απόλυση του σχεδόν 50% των 1.000 εργαζόμενων του εθνικού αερομεταφορέα καθώς και περικοπές μισθών της τάξεως του 17%.
Η επίθεση αυτή κατά των εργαζόμενων δεν περιορίζεται στις χώρες της λεγόμενης «περιφέρειας». Η Ολλανδία και η Βρετανία, υποτιθέμενα «πλούσιες» χώρες, έλαβαν την τρίτη και τέταρτη θέση στον πίνακα μισθολογικών μειώσεων.
Οι μισθοί στην Ολλανδία έπεσαν κατά 5,8% συγκριτικά με τα επίπεδα του 2010. Η αυξανόμενη ανεργία και υποαπασχόληση συνέβαλαν στην πτώση του εργατικού κόστους και των κοινωνικών παροχών. Τον Ιούνιο, η ανεργία έφτασε το 8,1% φτάνοντας στο μέγιστο των των τελευταίων 30 ετών.
Στην Βρετανία, το μέσο ωρομίσθιο έχει πέσει κατά 5,5%. Οι ονομαστικοί μισθοί κατά την θητεία της κυβέρνησης των Συντηρητικών/Φιλελεύθερων Δημοκρατών έχουν σημειώσει πτώση ρεκόρ για 35 συναπτούς μήνες, πτώση μεγαλύτερη ακόμα και από αυτήν της Μεγάλης Ύφεσης. Ως γνωστόν, η επίθεση στους μισθούς συνδέεται άρρηκτα με τα μέτρα λιτότητας και περικοπών της κυβέρνησης που έχουν φτάσει πλέον τα 195 δισεκατομμύρια ευρώ (£166 δις) και συνεχίζουν ανοδικά.
Το Βρετανικό δημόσιο έχει ήδη απολέσει 700.000 θέσεις εργασίας ενώ εκτιμάται ότι ο αριθμός αυτός θα υπερβεί το ένα εκατομμύριο έως το 2018. Η πτώση των μισθών συνοδεύεται από αύξηση των προσωρινών και καθόλα μη-δεσμευτικών για τον εργοδότη συμβάσεων εργασίας αορίστου χρόνου. που πλέον αντανακλούν σχεδόν τις μισές νέες θέσεις εργασίας από το 2010. Έως το 2015 αναμένεται, σε απόλυτες τιμές, μείωση των ετήσιων εργατικών αποδοχών κατά 1.780 ευρώ (£1.520).
Τα στοιχεία αυτά δεν είναι απλώς αποτέλεσμα αντικειμενικών οικονομικών δυνάμεων και εξελίξεων. Η Ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη, σε κοινή γραμμή με την Αμερικανική κυβερνώσα elite, έχει ακολουθήσει μια τακτική όπου η οικονομική κρίση χρησιμοποιείται ως βάση δραματικής αναδόμησης των δια-ταξικών σχέσεων, φυσικά προς όφελός της.
Όπως ανέφερε η επίτροπος της Ελλάδας στην ΕΕ, Μαρία Δαμανάκη κατά την διάρκεια της Κυπριακής κρίσης τον Απρίλιο, «Η στρατηγική της Κομισιόν τα τελευταία ενάμιση με δυο έτη συνίσταται στην μείωση του εργατικού κόστους σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες έτσι ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των Ευρωπαϊκών εταιριών ως προς τους ανταγωνιστές της Ανατολικής Ευρώπης και Ασίας».
Αυτά που έχουν διαδραματιστεί έως τώρα, όμως, είναι μόνο η αρχή. O Huw Pill, επικεφαλής της ομάδας οικονομικών της Goldman Sachs στην Ευρώπη, είπε πρόσφατα ότι η πολιτική «εσωτερικής υποτίμησης» που εφαρμόζεται έτσι ώστε να καταστεί το ευρώ «βιώσιμο» απαιτεί πτώση των μισθών σε Ελλάδα και Πορτογαλία κατά τουλάχιστον 50% συγκριτικά με την Γερμανία (ως προς τα επίπεδα των αρχών του 2011)». Σχετική μείωση μισθών κατά 30% ή και περισσότερο απαιτείται στην Ισπανία και την Γαλλία, πρόσθεσε.
Η αναφορά στα Γερμανικά επίπεδα μισθών είναι παραπλανητική. Ενώ, σύμφωνα με την αναφορά της Βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων (House of Commons), η Γερμανία είναι μια από τις χώρες που σημείωσαν αύξηση των ωριαίων αποδοχών (2,7%), σχεδόν το ένα τέταρτο των Γερμανών εργαζόμενων είναι χαμηλόμισθοι με μισούς δε από αυτούς να δέχονται κάτω από 7 ευρώ την ώρα. Η Γερμανία κατέχει τα Ευρωπαϊκά πρωτεία στην ανισότητα κατανομής πλούτου.
Με τις εκλογές να πλησιάζουν τον επόμενο μήνα, η Γερμανική άρχουσα τάξη φέρεται να απαιτεί από τα επίσημα κόμματα να καταστήσουν σαφή την αποφασιστικότητα τους να εφαρμόσουν στην χώρα μη-δημοφιλή μέτρα παρόμοια με αυτά της Ελλάδας. Το περιοδικό Der Spiegel έγραψε πρόσφατα πως η επιμονή του Βερολίνου για δριμείες περικοπές θα ήταν πολύ πιο πιστευτή αν η ίδια η Γερμανία δήλωνε έτοιμη να εφαρμόσει παρόμοια μέτρα.
Την κατεύθυνση της Ελλάδας ακολουθεί η Ευρώπη, σε έναν ατέρμονα αγώνα προς το τέλμα.
Η ιστορική αλλαγή στις σχέσεις μεταξύ κεφαλαίου και εργαζόμενων υπογραμμίζει την κρίση ηγεσίας που διέπει την εργατική τάξη. Τα εργατικά σωματεία και η υπόλοιπη μερίδα των παλαιών «εργατικών» οργανώσεων λειτουργούν ως πρωταρχικοί μηχανισμοί επιβολής των υπαγορεύσεων του διεθνούς κεφαλαίου.
Είτε πρόκειται για την Ελλάδα, την Γαλλία, την Ισπανία ή την Βρετανία, η συνδικαλιστική δράση περιορίζεται στην οργάνωση ασπόνδυλων διαμαρτυριών, ενώ παράλληλα συνάπτονται συμφωνίες με τους εργοδότες και τις αντίστοιχες κυβερνήσεις με σκοπό την δραστική μείωση του βιοτικού επιπέδου των εργατών προς όφελος της «ανταγωνιστικότητας» - δηλαδή των κερδών – επιχειρήσεων και μεγαλοκεφαλαιούχων. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα απανταχού είναι επισήμως δεσμευμένα σε προγράμματα λιτότητας.
Κεντρικό ρόλο σε αυτή τη συσπείρωση κατά του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων κατέχουν ψεύδο-αριστερές οργανώσεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα , το Νέο Αντι-καπιταλιστικό Κόμμα στην Γαλλία και το Die Linke στην Γερμανία. Τα κόμματα αυτά επανδρώνουν το μεγαλύτερο μέρος του μηχανισμού των ευρωπαϊκών συνδικάτων. Στην πολιτική τους γραμμή και στην πράξη, οι οργανώσεις αυτές καταστέλλουν τον ταξικό αγώνα και εμποδίζουν την ανάδειξη ανεξάρτητων αντικαπιταλιστικών πολιτικών κινημάτων της εργατικής τάξης.
Η προάσπιση του βιοτικού επιπέδου και των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων προαπαιτούν την απόσπαση από τις σαθρές αυτές οργανώσεις και την προώθηση ενός παν-ηπειρωτικού κινήματος για την ανατροπή του καπιταλισμού και την ίδρυση εργατικών κυβερνήσεων εντός των κόλπων των Ηνωμένων Σοσιαλιστικών Χωρών της Ευρώπης.
15 Αυγούστου 2013