Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ισότητας (Partei für Soziale Gleichheit—PSG) θα κατεβάσει συνολικά οκτώ υποψήφιους σε τρία από τα ομόσπονδα κρατίδια της Γερμανίας(Έσση, Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία , και την ομόσπονδη πόλη του Βερολίνου) στις γενικές εκλογές οι οποίες θα διεξαχθούν στις 22 του Σεπτέμβρη.  Τα μέλη και οι υποστηρικτές του PSG μαζεύουν χιλιάδες  υπογραφές υποστηρικτών οι οποίες είναι αναγκαίες για τους υποψήφιους σύμφωνα με τον γερμανικό εκλογικό νόμο.  Παρακάτω είναι η δήλωση που ετοίμασε το PSG για να ανακοινώσει την συμμετοχή του στις εκλογές.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ισότητας θα κατεβάσει υποψήφιους στις γενικές εκλογές στις 22 του Σεπτέμβρη στη Γερμανία. Ο σκοπός μας είναι να ενώσουμε τους εργαζόμενους και τη νεολαία στη Γερμανία και την Ευρώπη στην πάλη κατά των κοινωνικών περικοπών, της ανεργίας και του μιλιταρισμού και για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η εκστρατεία μας είναι μέρος μιας παγκόσμιας εκστρατείας που διεξάγει η Διεθνής Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς για το χτίσιμο επαναστατικών σοσιαλιστικών εργατικών κομμάτων.

Οι εκλογές θα διεξαχθούν μέσα στην πιο βαθιά κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού από τη δεκαετία του ’30. Η Ευρώπη βρίσκεται στα πρόθυρα τεράστιων ταξικών αγώνων. Είναι πιο βαθιά διχασμένη σήμερα παρά κατά την περίοδο του Τείχους του Βερολίνου και του «Σιδηρού Παραπετάσματος», καθώς το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχώνολοένα και μεγαλώνει σε όλη την ήπειρο. Ο αριθμός των ανθρώπων που δεν έχουν πλέον αρκετά για τα προς το ζήν, για το ενοίκιο ή για την παιδεία αυξάνεται κάθε μέρα, ενώ μια μειοψηφία ζεισε αισχρή χλιδή καθώς επιβάλει τις επιταγές της στην κοινωνία. Πριν πέντε χρόνια, η χρηματοπιστωτική αριστοκρατία οδήγησε την παγκόσμια οικονομία στο χείλος της κατάρρευσης με την εγκληματική της κερδοσκοπία. Τότε οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ρίξανε 1,6 τρισεκατομμύρια ευρώ δημόσιου χρήματος για να διασώσουν τις προβληματικές τράπεζες. Τώρα αυτά τα χρήματα αποσπώνται από τον εργαζόμενο πληθυσμό μέσω περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες, την παιδεία, τις συντάξεις και την υγεία.

Η κυβέρνηση της οποίας ηγείται η Άγκελα Μέρκελ παίζει τον κεντρικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Δρώντας σαν να μην συνέβη ποτέ η καταστροφή του 1933, το Βερολίνο επιμένει στην εφαρμογή ανελέητων μέτρων λιτότητας ανά την Ευρώπη ρίχνοντας εκατομμύρια στην ανεργία και τη φτώχεια. Το Βερολίνο χρησιμοποιεί την ΕΕ και το ευρώ για να κατευθύνει τις ροές κεφαλαίων προς τη Γερμανία, λεηλατώντας και κυριαρχώντας πάνω στις πιο αδύναμες χώρες της Ευρώπης. Η υπεροπτική συμπεριφορά του Βερολίνου οξύνει τις εθνικές αντιπαλότητες και φιλονικίες. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συμφωνούν βασικά σε ένα μόνο ζήτημα: δηλαδή, ότι το βάρος της κρίσης πρέπει να το επωμισθεί ακέραιο η εργατική τάξη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει τώρα το αληθινό της πρόσωπο. Χωρίς καθόλου να ενσαρκώνει την «ενότητα της Ευρώπης», η ΕΕ αντιπροσωπεύει την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου πάνω στην Ευρώπη. Οι επιταγές των Βρυξελλών και του Βερολίνου καταστρέφουν συστήματα πρόνοιας, στερούν από εκατομμύρια ηλικιωμένους τις συντάξεις για τις οποίες δούλεψαν και οδηγούν αναρίθμητες οικογένειες στη φτώχια και τη μιζέρια. Ο στόχος της ευρωπαϊκής ελίτ είναι να καθιερώσει «κινέζικες συνθήκες» ανά την Ευρώπη στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.

Η Ελλάδα φανερώνει το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πέντε πακέτα λιτότητας σε τρία χρόνια έχουν οδηγήσει σε μια έκρηξη της ανεργίας. Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν πέσει απότομα 40 τοις εκατό κατά μέσο όρο, τα συστήματα της υγείας και της παιδείας καταρρέουν και η φτώχεια, η πείνα και η έλλειψη στέγης εξαπλώνονται.

Εικοσιέξι εκατομμύρια άνθρωποι είναι αυτή τη στιγμή χωρίς δουλειά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην Ισπανία και την Ελλάδα, ένας στους τρείς ενήλικους και δύο στος τρείς νέους είναι χωρίς δουλειά. Στη Γερμανία, το επίσημο ποσοστό ανεργίας είναι μόνο 7 τοις εκατό, αλλά από τους 42 εκατομμύρια εργαζόμενους μόνο 29 εκατομμύρια είναι ασφαλισμένοι. Οι υπόλοιποι εργάζονται κάτω από επισφαλείς συνθήκες με 4 εκατομμύρια να αμείβονται με λιγότερα από 7 ευρώ την ώρα.

Στον αντίθετο πόλο της κοινωνίας η χρηματοπιστωτική αριστοκρατία έχει σωρεύσει πλούτο από την κρίση. Οι τιμές των μετοχών είναι σε επίπεδα ρεκόρ. Το ένα τοις εκατό των πιο πλούσιων Γερμανών κατέχει τώρα πάνω από το ένα τρίτο της καθαρής αξίας όλων των χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων, περισσότερα από αυτά που κατέχει το 90 τοις εκατό των λιγότερο εύπορων. Ένα μέλος του διοικητικού συμβουλίου μιας γερμανικής εισηγμένης στο χρηματιστήριο εταιρείας κερδίζει όσο 200 εργάτες, επίπεδο το οποίο έχει δεκαπλασιαστεί τα τελευταία 25 χρόνια. Ακόμα και τα κονδύλια διάσωσης για τις χρεωμένες χώρες καταλήγουν στους λογαριασμούς της χρηματοπιστωτικής αριστοκρατίας. Από τα 188 δις. ευρώ για την οικονομική ενίσχυση της Ελλάδας, μόνο 5 δις Ευρώ κατέληξαν στον ελληνικό προϋπολογισμό. Τα υπόλοιπα πήγαν στις τράπεζες, σε εταιρείες αμοιβαίων κεφαλαίων και σε μεμονωμένους πιστωτές.

Οι κοινωνικές εντάσεις βρίσκονται σε άνοδο σε όλη την Ευρώπη. Η δυσαρέσκεια και η οργή επίσης αυξάνονται. Μέσα σε ένα πλαίσιο ακατάπαυστων κοινωνικών επιθέσεων, πλατιά στρώματα του πληθυσμού έχουν αρχίσει να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στην οικονομική βιωσιμότητα και ηθική δικαίωση του καπιταλισμού. Στα αστικά ΜΜΕ συζητιέται δημοσίως πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να «αρπάξει φωτιά» η Ευρώπη. 

Τα συμφέροντα των εργαζόμενων, της νεολαίας, των ανέργων και των συνταξιούχων δεν βρίσκουν καμμιά έκφραση στην επίσημη πολιτική ζωή της Ευρώπης. Όμως κάτω από την επιφάνεια μια τεράστια κοινωνική θύελλα είναι υπό εξέλιξη. Τα καθιερωμένα κόμματα αντιδρούν και συσπειρώνονται. Άσχετα αν αυτοαποκαλούνται συντηρητικά, φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά, οικολογικά ή «αριστερά», όλα τα κύρια κόμματα υποστηρίζουν τις επιταγές λιτότητας της ΕΕ ή επιχειρούν να εκτρέψουν την αντίσταση σε αυτές προς μια δεξιά και σωβινιστική κατεύθυνση.

Οι Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης

Η εκλογική εκστρατεία του PSG δίνει φωνή και πολιτικό προσανατολισμό στην εκτεταμένη αντίσταση στις πολιτικές λιτότητας του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Το PSG είναι το μόνο κόμμα που κατεβαίνει στις εκλογές και απορρίπτει την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς και όλα τα είδη εθνικισμού. Ο τελικός σκοπός μας είναι η καθιέρωση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης. Μόνο μέσα από την ενοποίηση της Ευρώπης σε σοσιαλιστική βάση μπορεί η εργατική τάξη να προωθήσει τα δικά της συμφέροντα, να εμποδίσει το ξανακύλισμα της Ευρώπης στον πόλεμο και τον εθνικισμό και να αξιοποιήσει τον πλούτο και τις παραγωγικές δυνάμεις της ηπείρου για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων ολόκληρης της κοινωνίας. Η αιτία της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης είναι η χρεωκοπία του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Όλες οι προσπάθειες για το ξεπέρασμα της κρίσης αποτυγχάνουν καθώς έρχονται αντιμέτωπες με την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, την αναρχία της καπιταλιστικής αγοράς, τις οικονομικές απαιτήσεις του συστήματος του κέρδους, και, ιδιαίτερα, την αχόρταγη απληστία την άρχουσας τάξης. Ούτε ένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί χωρίς το σπάσιμο της δύναμης της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας.

Αυτό απαιτεί να περάσουν οι μεγάλες εταιρίες και οι τράπεζες σε κοινωνική ιδιοκτησία. Κάτω από το καθεστώς της ατομικής ιδιοκτησίας αυτές χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για να ενισχύσουν τα κέρδη των μετόχων και των ιδιοκτητών. Κάτω από κοινωνική ιδιοκτησία και δημοκρατικό έλεγχο μπορούν να αξιοποιηθούν για να ικανοποιήσουν κοινωνικές ανάγκες, όπως η παροχή σταθερής εργασίας, η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, η υγεία και η κοινωνική ασφάλιση.

Για να γίνει το σοσιαλιστικό αυτό πρόγραμμα εφικτό, παλεύουμε για την ενότητα της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης πέρα από κάθε είδους σύνορα εθνότητας, εθνικότητας και άλλα. Στρεφόμαστε ιδίως στα εκατομμύρια μεταναστών από την Ανατολική Ευρώπη, την Βόρεια Αφρική και πολλές άλλες χώρες που μένουν στη Γερμανία και την Ευρώπη. Προκειμένου να παλέψουν ενάντια στην κοινωνική αντεπανάσταση, οι εργαζόμενοι πρέπει να ενωθούν. Όταν αντιστέκεται σε όλες τις απόπειρες διχασμού των τάξεων της, η εργατική τάξη είναι μια αήττητη δύναμη. Στηνκαμπάνια μας, εργαζόμαστε στενά με τα άλλα τμήματα της Διεθνούς Επιτροπής της Τέταρτης Διεθνούς. Επιπλέον, θα παρουσιάσουμε το πρόγραμμά μας σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα δεν μπορεί να εφαρμοστεί στη βάση των υπάρχοντων θεσμών, κυβερνήσεων και κομμάτων. Χρειάζεται την ενεργή παρέμβαση της εργατικής τάξης στην πολιτική διαδικασία και την εγκαθίδρυση εργατικών κυβερνήσεων, που βασίζονται πάνω στην εργατική τάξη – δηλαδή, την πλειοψηφία του πληθυσμού.

Το πρόγραμμα του PSG είναι προσηλωμένο στις ανάγκες της εργατικής τάξης και της νεολαίας και τις συνδέει με το πρόγραμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η εργασία, η παιδεία, η περίθαλψη της υγείας και η αξιοπρέπεια στην τρίτη ηλικία είναι στοιχειώδη δικαιώματα τα οποία δεν πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό του κέρδους. Υποστηρίζουμε κάθε διαμαρτυρία και αγώνα που βοηθάνε στο ανέβασμα της μαχητικότητας και της ανεξαρτησίας των εργαζομένων.

Αυτό, ωστόσο, προυποθέτει ότι αυτοί οι αγώνες διεξάγονται ανεξάρτητα από τα συνδικάτα και όλες τις άλλες οργανώσεις οι οποίες υπερασπίζονται τον καπιταλισμό και καταπιέζουν όσους είναι εναντίον του. Τα συνδικάτα έχουν προ πολλού σταματήσει να εκπροσωπούν τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Εκπροσωπούν έναν γραφειοκρατικό μηχανισμό αποξενωμένο και εχθρικό προς την εργατική τάξη. Συνδικαλιστικά στελέχη αμείβονται πλουσιοπάροχα ως συνδιευθυντές οι οποίοι εκφοβίζουν και καταπιέζουν τους εργαζόμενους. Στη Γερμανία κάθε απόλυση, περικοπή μισθών και κλείσιμο εργοστασίου φέρει την υπογραφή των συνδικάτων και των στελεχών τους. Πολύ πρόσφατα το κλείσιμο του εργοστασίου της Όπελ επιβλήθηκε με την υποστήριξη του συνδικάτου IGMetall και της κεντρικής συνδικαλιστικής διοίκησης.

Υποστηρίζουμε τον σχηματισμό Επιτροπών Δράσης σε χώρους εργασίας και γειτονιές για την οργάνωση της αντίστασης κατά του κλεισίματος εργοστασίων, απολύσεων και περικοπών κοινωνικών υπηρεσιών και για το χτίσιμο δυνατών δεσμών με εργαζόμενους σε άλλες πόλεις και χώρες.

Ενάντια στη δικτατορία και τον πόλεμο

Η πάλη κατά του πολέμου και για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων κατέχει κεντρική θέση στο πρόγραμμα του PSG. Όπως πριν 80 χρόνια, έτσι και σήμερα η άρχουσα τάξη αντιδρά στην βαθαίνουσα κρίση ενισχύοντας τον κρατικό μηχανισμό και αυξάνοντας τον μιλιταρισμό.

Οι δημοκρατικές εκλογές έχουν εκφυλιστεί σε μια δίχως νόημα δραστηριότητα. Άσχετα με την ετυμηγορία του εκλογικού σώματος, η κυβερνητική πολιτική καθορίζεται από τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Ο κρατικός μηχανισμός ενισχύεται σε όλη την Ευρώπη έτσι ώστε να καταστείλει την αντίσταση της κοινωνίας. Στη Γερμανία το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο κατάργησε τον διαχωρισμό μεταξύ της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών και νομιμοποίησε τις εγχώριες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν το πρότυπο προς μίμηση: μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στις 11 Σεπτέμβρη 2001, ιδρύθηκε η Υπηρεσία Προστασίας της Πατρίδας (Department of Homeland Security) ως ένας παντοδύναμος μηχανισμός κατασκοπείας και καταστολής.

Η αντίδραση των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων στην κρίση είναι η επιθετική τους ένταξη στον αγώνα για σφαίρες επιρροής, αγορές και πλουτοπαραγωγικές πηγές. Η Γαλλία παίζει κυρίαρχο ρόλο στο καινούργιο «κυνήγι υπεροχής στην Αφρική», το οποίο στοχεύει πρωταρχικά ενάντια στην αυξανόμενη επιρροή της Κίνας. Έχοντας πάρει την πρωτοβουλία για τον πολέμο στη Λιβύη, η Γαλλία προχώρησε έπειτα παραπέρα, στέλνοντας τα δικά της στρατεύματα στο Μαλί.

Μετά από κάποιους αρχικούς δισταγμούς, η Γερμανία συμμετέχει ολοένα και πιο επιθετικά σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ο Γερμανικός στρατός συμμετέχει ενεργά αυτή τη στιγμή σε πάνω από δώδεκα διεθνείς εμπόλεμες ζώνες, έτσι ώστε να αυξάνεται σταδιακά η πραγματοποίηση των σχεδίων του γερμανικού ιμπεριαλισμού με στρατιωτικά μέσα. Σύφωνα με τις επίσημες κατευθυντήριες γραμμές της αμυντικής πολιτικής, ανάμεσα στις προτεραιότητες της Γερμανίας, είναι η εξασφάλιση «δρόμων ελεύθερου εμπορίου», «η ασφαλής προμήθεια πρώτων υλών» και «η διαμόρφωση, προστασία και πρόσβαση σε φυσικές πηγές πλούτου, κανάλια διανομής και αγορές». Μετά τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, η Γερμανία κατέχει την τρίτη θέση στον κόσμο στις εξαγωγές όπλων.

Τα ευρωπαϊκά έθνη προσανατολίζονται προς τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο οποίος αναπληρώνει την απώλεια της οικονομικής του δύναμης εκμεταλλευόμενος την τεράστια στρατιωτική του ισχύ και εκτρέποντας τις εγχώριες εκρηκτικές κοινωνικές εντάσεις προς εξωτερικούς εχθρούς. Από τις αρχές αυτού του αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί της έχουν διεξάγει πολέμους στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη με καταστρεπτικές επιπτώσεις για τους λαούς και τις κοινωνίες των χωρών αυτών. Τώρα προετοιμάζουν περαιτέρω πολέμους ενάντια στη Συρία και το Ιράν. Προκειμένου να ανατρέψουν το καθεστώς του Ασσάντ, το οποίο είναι σύμμαχο με το Ιράν, υποδαυλίζουν ένα σεχταριστικό εμφύλιο πόλεμο στην Συρία. Με αυτό τον τρόπο υποστηρίζουν και οπλίζουν τις ίδιες ισλαμιστικές δυνάμεις οι οποίες αποτέλεσαν το πρόσχημα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».

Καθώς προετοιμάζουν ακόμα ένα μακελειό στη Μέση Ανατολή, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μετατοπίσει τη συγκέντρωση της στρατιωτικής τους δύναμης στην περιοχή του Ασιατικού Ειρηνικού, έτσι ώστε να συγκρατήσουν την άνοδο της Κίνας. Ως μέρος της «στροφής προς την Ασία» που διακήρυξε ο πρόεδρος Ομπάμα, οι ΗΠΑ περικυκλώνουν τους κύριους οικονομικούς τους αντιπάλους, οπλίζοντας τους τοπικούς τους συμμάχους και υποθάλποντας εδαφικές διαμάχες στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Η λογική αυτής της εξέλιξης οδηγεί σε έναν πυρηνικό πόλεμο ο οποίος απειλεί το μέλλον ολόκληρου του ανθρώπινου πολιτισμού. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του Ινστιτούτου Στρατηγικής Πολιτικής της Αυστραλίας (ASPI), το Πεντάγωνο έχει αρχίσει να «’σκέφτεταιτο αδιανόητο’, δηλαδή την στρατιωτική στρατηγική ενός ενδεχόμενου νικηφόρου πολέμου ενάντια στην Κίνα.»

Ο κίνδυνος ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου δεν μπορεί να διασκορπιστεί με ειρηνιστικές εκκλήσεις σε ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις. Η πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι άλυτα δεμένη με την πάλη κατά της ρίζας της αιτίας: τον καπιταλισμό. Το PSG και η Διεθνής Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς παλεύουν για την ενοποίηση της διεθνούς εργατικής τάξης στον αγώνα κατά της αυξανόμενης απειλής πολέμου. Είμαστε η μόνη πολιτική δύναμη που αντιτάσσεται συστηματικά στον αυξανόμενο κίνδυνο πολέμου και τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τον Ασιατικό Ειρηνικό. Το Αυστραλέζικο τμήμα μας, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ισότητας (Αυστραλία), έχει θέσει το θέμα αυτό στο επίκεντρο της δικιάς του εκλογικής εκστρατείας.

Ο μιλιταρισμός και η ισχυροποίηση των κρατικών εξουσιών έχουν απορριφθεί από την εργατική τάξη και πλατιά στρώματα του πληθυσμού. Η εναντίωση αυτή όμως, όπως και η αντίσταση στις κοινωνικές περικοπές, δεν βρίσκει καμμία έκφραση στην επίσημη πολιτική. Το Αριστερό Κόμμα (Die Linke) και οι ψευτοαριστερές ομάδες που υποστήριξαν τις μαζικές διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Ιράκ το 2003 είναι τώρα ανάμεσα στους πιο διακαείς υποστηρικτές ενός πολέμου κατά της Συρίας. Στις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ειρηνιστές, συνδικάτα και μεγάλα τμήματα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) προσχώρησαν στο στρατόπεδο του γερμανικού ιμπεριαλισμού· τώρα το Αριστερό Κόμμα και οι ψευτοαριστεροί του δορυφόροι ακολουθούν την ίδια πεπατημένη.

Το χτίσιμο ενός νέου εργατικού κόμματος

Στην καρδιά της εκλογικής εκστρατείας του PSG είναι το χτίσιμο ενός νέου εργατικού κόμματος. Όλα εκείνα τα κόμματα που κάποτε ισχυρίζονταν ότι εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα των εργαζομένων έχουν προσχωρήσει εντελώς στο στρατόπεδο της άρχουσας τάξης.

Αυτή τη χρονιά, το SPD (Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα) γιορτάζει την 150η επέτειο της ίδρυσής του. Θα ήταν πιο κατάλληλο για το SPD να περιμένει ακόμα ένα χρόνο έτσι ώστε να συμπέσει με την 100η επέτειο του ξεσπάσματος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου τον οποίο και υποστήριξε. Κάτι τέτοιο ταιριάζει περισσότερο με τις τωρινές πολιτικές του κόμματος. Οι σημερινοί ηγέτες του SPD Σίγκμαρ Γκαμπριέλ και Περ Στάινμπρουκ δεν έχουν τίποτα κοινό με την παράδοση των ηγετών του SPD Αουγκούστ Μπεμπέλ και Βίλχελμ Λίμπκνεχτ οι οποίοι έχτισαν ένα μαζικό μαρξιστικό Κόμμα της εργατικής τάξης. Ο Μπεμπέλ ήταν πεπεισμένος ότι η εργατική τάξη μπορεί να διαπαιδαγωγηθεί και να ανυψωθεί για να διευθύνει την κοινωνία· οι Γκαμπριέλ και Σία πιστεύουν ότι οι εργαζόμενοι δεν κατέχουν ίχνος μνήμης και πως μπορούν να πιαστούν κορόιδα.

Με την Ατζέντα 2010 και το ΧάρτςIV, το SPD απέδειξε πως έχει και τα δύο πόδια γερά μέσα στο στρατόπεδο του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Η οικονομική παγκοσμιοποίηση έχει υπονομεύσει πλήρως το πρόγραμμα των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες βοηθήσανε προσωρινά το SPD να ανέβει στην εξουσία κατά τη διάρκεια της οικονομικής άνθησης της μεταπολεμικής περιόδου. Τώρα δεν διαφέρει καθόλου από τα άλλα αστικά κόμματα.

Οι Οικολόγοι είναι μια πιστή αντανάκλαση της γενιάς των εξεγέρσεων διαμαρτυρίας του 1968. Στα νιάτα τους επαναστάτησαν κατά των πατεράδων τους και ήταν ενθουσιώδεις υποστηρικτές της απελευθέρωσης του ατόμου από τους περιορισμούς της αστικής κοινωνίας, στην οποία συμπεριλάμβαναν και την εργατική τάξη. Έπειτα ακολούθησε ο κοινωνικός τους προβιβασμός και μια σταθερή μετατόπιση προς τα δεξιά. Μετά την προσχώρησή τους στην κυβέρνηση το 1998, οι Οικολόγοι εγκατέλειψαν τον ειρηνισμό τους και τα λόγια περί κοινωνικών θεμάτων. Σήμερα διαφέρουν μόνο σε θέματα lifestyle από το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (FDP) το οποίο είναι υπέρ της επιχειρηματικότητας. Το μέσο εισόδημα των μελών τους είναι το ψηλότερο από όλα τα κόμματα που εκπροσωπούνται στη Γερμανική Βουλή. Υποστηρίζουν τη λιτότητα και τον μιλιταρισμό και επικρίνουν την κυβέρνηση Μέρκελ από τα δεξιά διότι δεν πήρε μέρος στον πόλεμο της Λιβύης.

Το πιό διεφθαρμένο από όλα τα αστικά κόμματα είναι το Αριστερό Κόμμα στο οποίο δεν υπάρχει τίποτε «αριστερό» εκτός από το όνομα. Όπως τα άλλα κόμματα, υποστηρίζει τις κοινωνικές περικοπές, την ενίσχυση του κρατικού μηχανισμού και τον μιλιταρισμό. Υπερασπίζεται την Ευρωπαϊκή Ένωση, το πιό σημαντικό εργαλείο της κοινωνικής αντεπανάστασης στην Ευρώπη. Όποτεδήποτε έχει συμμετάσχει σε κυβέρνηση, έχει κόψει τις κοινωνικές δαπάνες και έχει ενισχύσει τον κρατικό μηχανισμό. Στην εξωτερική πολιτική, το Αριστερό Κόμμα δρα ως παράρτημα του Υπουργείου Εξωτερικών. Στη Συρία, συνεργάζεται στενά με την υπέρ του ιμπεριαλισμού αντιπολίτευση. Μαζί με ηγετικά μέλη του SPD, τους Οικολόγους και το κυβερνών κόμμα CDU, η πρόεδρος του κόμματος Κάτια Κίππινγκ έχει υπογράψει δήλωση στην οποία καλεί για ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία.

Η κοινωνική φρασεολογία του Αριστερού Κόμματος χρησιμοποιείται αποκλειστικά για να συγχύσει την εργατική τάξη και να εμποδίσει ένα ανεξάρτητο σοσιαλιστικό κίνημα. Από αυτή την άποψη το Αριστερό Κόμμα έχει μακρά προϊστορία. Οι ρίζες του κόμματος βρίσκονται στο Σταλινικό κρατικό κόμμα της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, το οποίο δρούσε σαν παράσιτο πάνω από την εθνικοποιημένη περιουσία και την καταπιεσμένη εργατική τάξη. Θεωρούσαν την επαναφορά του καπιταλισμού σαν ευκαιρία για να πλουτίσουν εις βάρος της εργατικής τάξης. Ο δρόμος προς την ενοποίηση της Γερμανίας ήταν κατά τη γνώμη τους «εντελώς αναγκαίος και έπρεπε να ακολουθηθεί με αποφασιστικότητα», όπως έγραψε ο τελευταίος πρωθυπουργός της Ανατολικής Γερμανίας, Χανς Μόντροβ στα απομνημονεύματα του.

Στη Δυτική Γερμανία το Αριστερό Κόμμα βασίζεται σε δόλιους βετεράνους συνδικαλιστές και σε πρώην στελέχη του SPD. Παραιτήθηκαν από το SPD και ενώθηκαν με τους Σταλινικούς της Ανατολικής Γερμανίας για να εμποδίσουν την αντίσταση στους νόμους Χάρτς να πάρει επαναστατικές διαστάσεις. Ο δηλωμένος τους σκοπός είναι να βοηθήσουν την επιστροφή στην εξουσία μιας κυβέρνησης των Οικολόγων και του SPD.

Ψευτοαριστερές ομάδες όπως η Σοσιαλιστική Εναλλακτική (SAV) και Μαρξ 21 – οι οποίες έχουν διασυνδέσεις με το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία αντίστοιχα- βρίσκουν τις αντεργατικές πολιτικές του Αριστερού Κόμματος ακαταμάχητες και έχουν προσχωρήσει σε αυτό. Αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα ενός ευκατάστατου στρώματος της μεσαίας τάξης το οποίο έχει ωφεληθεί από την καταπίεση της εργατικής τάξης. Η προσχώρηση στο Αριστερό Κόμμα τους έχει δώσει τη δυνατότητα να γίνουν βουλευτές και τους έχει δώσει πρόσβαση στους σημαντικούς οικονομικούς πόρους του Αριστερού Κόμματος και του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ. Θεωρούν την κρίση ως ευκαιρία να ενσωματωθούν πιο βαθιά στο αστικό κράτος. Μέσα στο Αριστερό Κόμμα είναι οι πιο διακαείς υποστηρικτές της δεξιάς συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και την ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Συρία. Οι ομάδες αυτές βρίσκονται στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος της ταξικής πάλης. Οι εργαζόμενοι και οι νέοι δεν πρέπει να εξαπατηθούν από την «αριστερίστικη» τους φρασεολογία: είναι πολιτικοί αντίπαλοι της εργατικής τάξης.

Η βαθιά κρίση του καπιταλισμού και της πολιτικής χρεωκοπίας των παραδοσιακών «αριστερών» κομμάτων και των ψευτοαριστερών τους ακόλουθων έχει δώσει τη δυνατότητα σε δεξιούς δημαγωγούς να κατευθύνουν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια με την κοινωνική και πολιτική κρίση σε αντιδραστική και εθνικιστική κατεύθυνση. Πίσω από την κραυγαλέα επίκριση της πολιτικής κατάστασης, το Κίνημα Πέντε Αστέρων του Μπέππε Γκρίλλο στην Ιταλία προασπίζει μια δεξιά πολιτική. Το Κόμμα των Πειρατών στη Γερμανία, το οποίο τα ΜΜΕ χαιρέτησαν ως «αναζωογονητικά αγνό» για τη δήθεν αφέλεια και άγνοια του, επίσης προωθεί δεξιές πολιτικές.

Το PSG διαφέρει από κάθε άποψη από τα διεφθαρμένα αστικά κόμματα και τα ψευτοαριστερά τους παραρτήματα. Η δύναμή μας έγκειται στο πρόγραμμα μας, τις αρχές μας και την αδιάσπαστη παράδοσή μας. Εκπροσωπούμε την συνέχεια των μεγάλων επαναστατών Μαρξιστών – Μαρξ και Ένγκελς, Λένιν και Τρότσκι και Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το διεθνές μας κίνημα, η Αριστερή Αντιπολίτευση και η Τέταρτη Διεθνής αναδύθηκε στη διάρκεια της πάλης του Τρότσκι κατά του Σταλινισμού, ο οποίος κατέστειλε την εργατική δημοκρατία στη Σοβιετική Ένωση, δολοφόνησε τους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης και έφερε την ευθύνη για τις μεγαλύτερες ήττες της διεθνούς εργατικής τάξης – συμπεριλαμβανομένης και αυτής στη Γερμανία το 1933 – προτού τελικά καταστρέψει τη Σοβιετική Ένωση.

Η Διεθνής Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς έχει υπερασπιστεί την προοπτική του προλεταριακού διεθνισμού ενάντια σε όλους αυτούς που προσαρμόστηκαν στους Σταλινικούς και εθνικιστές ηγέτες της μεταπολεμικής περιόδου – από τον Μάο Τσε Τουνγκ και τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ, στον Φιντέλ Κάστρο και τον Ούγκο Τσάβες. Έχουμε πάντα επιμείνει πως ο σοσιαλισμός μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μόνο ενός ανεξάρτητου κινήματος της εργατικής τάξης, αντί των πολιτικών ελιγμών «αριστερών» αστών πολιτικών. Η προοπτική αυτή επαληθεύεται σήμερα. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και της Ανατολικής Γερμανίας πριν από είκοσι χρόνια δεν αντιπροσώπευε την αποτυχία του σοσιαλισμού, αλλά ήταν το αποκορύφωμα της Σταλινικής προδοσίας του σοσιαλισμού. Τα γεγονότα αυτά φέρανε μια νέα εποχή βίαιης κοινωνικής αναταραχής. Καμμία από τις αντιθέσεις οι οποίες βύθισαν την Ευρώπη σε μια τριαντάχρονη περίοδο πολέμων δεν έχει επιλυθεί. Όλες έχουν αρχίσει να ξεσπάνε για ακόμαμια φορά.

Ένα ξανακύλισμα στη βαρβαρότητα μπορεί να εμποδιστεί με το χτίσιμο της Διεθνούς Επιτροπής της Τέταρτης Διεθνούς και του PSG ως την επαναστατική ηγεσία της εργατικής τάξης. Αυτός είναι ο κεντρικός στόχος της εκλογικής μας καμπάνιας. Για το σκοπό αυτό είναι αναγκαίο να αποκομιστούν τα διδάγματα της ιστορίας του εικοστού αιώνα τα οποία είναι ενσωματωμένα στην ιστορία της Διεθνούς Επιτροπής της Τέταρτης Διεθνούς. Με τον Παγκόσμιο Σοσιαλιστικό Ιστότοπο (www.wsws.org), η Διεθνής Επιτροπή διαθέτει ένα όργανο το οποίο, βάσει αυτών των διδαγμάτων, παρέχει έναν πολιτικό προσανατολισμό στην εργατική τάξη κάθε μέρα, και διαβάζεται από δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, φοιτητές, νέους, σοσιαλιστικά προσανατολισμένους διανοούμενους και επαγγελματίες να υποστηρίξουν την εκλογική καμπάνια του PSG. Διαβάστε τον Παγκόσμιο Σοσιαλιστικό Ιστότοπο, στηρίξτε την καμπάνια μας πρακτικά και χρηματικά και γίνετε μέλος του PSG!

15 Μάη 2013