Η διαδήλωση της Παρασκευής ενάντια στην πώληση έργων τέχνης του Ινστιτούτου Τεχνών του Ντιτρόιτ (DIA) ήταν ένα σημαντικό, ακόμα και ιστορικό ορόσημο στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, με εθνική και διεθνή σημασία.

Το συλλαλητήριο, που οργανώθηκε από το τροτσκιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ισότητας (SEP) και το Διεθνές Κίνημα Νέων και Φοιτητών για Κοινωνική Ισότητα (IYSSE), ήταν η πρώτη πολιτικά οργανωμένη έκφραση εναντίωσης στη χρεωκοπία του Ντιτρόιτ και στις πολιτικές του Κέβιν Ορρ, έκτακτου διαχειριστή της Πόλης. Περίπου 500 εργάτες και νέοι, δηλαδή ένα σημαντικό αντιπροσωπευτικό δείγμα της εργατικής τάξης του Ντιτρόιτ (φοιτητές, δημοτικοί υπάλληλοι, δάσκαλοι, συνταξιούχοι, καλλιτέχνες και ενοικιαστές, που εναντίον τους εκκρεμούν εξώσεις), συγκεντρώθηκαν για να καταγγείλουν την επίθεση κατά του πολιτισμού και κατά των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.

Στη διαδήλωση κυριαρχούσε ενθουσιασμός και αισιοδοξία. Μετά από δεκαετίες προδοσίας και καταστολής από τα ελεγχόμενα από τις εταιρείες συνδικάτα όλων των μορφών αντίστασης σε επιθέσεις κατά της εργατικής τάξης, αυτό το συλλαλητήριο έδωσε σε πολλούς από τους συμμετέχοντες την πρώτη τους ευκαιρία να πάρουν μέρος σε μια κοινωνική διαμαρτυρία. Οι διαδηλωτές επευφήμησαν τους ομιλητές που επιτέθηκαν κατά των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων, κατάγγειλαν το βασιζόμενο στο κέρδος καπιταλιστικό σύστημα, τόνισαν την ανάγκη για σοσιαλισμό και έκαναν έκκληση για διεθνή αλληλεγγύη της εργατικής τάξης.

O όγκος της διαδήλωσης ήταν σημαντικός, γεγονός που παραδέχτηκαν ακόμα και τα τοπικά ΜΜΕ. Μέχρι την Παρασκευή η χρεωκοπία του Ντιτρόιτ και οι ενέργειες του έκτακτου διαχειριστή προχωρούσαν χωρίς καμιά ενεργή αντίσταση. Οι οικονομικοί βάνδαλοι που εκπροσωπεί ο Ορρ ήταν ελεύθεροι να κάνουν περικοπές σε συντάξεις και δημόσια υγεία και να εκκαθαρίσουν την περιουσία του δήμου. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ο Ορρ δήλωσε ότι θεωρεί τα περισσότερα έργα τέχνης του DIA ''ελεύθερα για εκκαθάριση'', ώστε να εκτιμηθούν από τον οίκο δημοπρασιών Christie's και να είναι έτοιμα για πώληση, για να πληρωθούν οι κάτοχοι ομολόγων του δήμου.

Οι αξιώσεις του έκτακτου διαχειριστή έχουν την στήριξη ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου, δηλ. των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων. Ο Ορρ διορίστηκε από τον Ρεπουμπλικανό κυβερνήτη της πολιτείας του Μίσιγκαν Ρικ Σνάιντερ και τον Δημοκρατικό υπουργό οικονομικών του Μίσιγκαν Άντυ Ντίλλον. Το Δημοτικό Συμβούλιο και ο Δήμαρχος, καθώς και όλη η διεφθαρμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση συναίνεσαν στην άμεση παράδοση της εξουσίας αδιαμαρτύρητα, εφ' όσον μπορούσαν να διατηρήσουν τις προνομιακές τους θέσεις. Ο Ορρ έχει επίσης τη στήριξη της κυβέρνησης Ομπάμα, που βλέπει σε αυτά που συμβαίνουν στο Ντιτρόιτ το μοντέλο για παρόμοια μέτρα σε ολόκληρη τη χώρα. Αξιωματούχοι της κυβέρνησης ήρθαν στην πόλη μόλις πριν από μια εβδομάδα για να δώσουν τις ευλογίες τους στην όλη διαδικασία. Οι πενιχρές παροχές που διατέθηκαν, ως επί το πλείστον σε μετρητά, πήγαν στην άρχουσα τάξη του Ντιτρόιτ σαν βοήθεια για την κατεδάφιση κτιρίων και τη μίσθωση επιπλέον αστυνομικών.

Τα συνδικάτα στηρίζουν ενεργά και συμμετέχουν σε αυτές τις αντιπροοδευτικές μεθοδεύσεις. Αυτά διοικούνται σαν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη, από στελέχη που μοιράζονται τις ίδιες απόψεις και συμφέροντα με τα αφεντικά της Αμερικής. Η περιφρόνηση που δείχνουν αυτοί οι οργανισμοί για τους εργάτες που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν, συνοψίζεται σε ένα σχόλιο του τοπικού ανώτατου στέλεχους του συνδικάτου δημόσιων υπαλλήλων, που δικαιολόγησε την πώληση έργων τέχνης του DIA με τη δήλωση ότι ''δεν μπορείς να φας την τέχνη''. Το μόνο που ενδιαφέρει τα στελέχη των συνδικάτων είναι να καταλήξουν μερικά έσοδα από τα αριστουργήματα του DIA στις τσέπες τους.

Οι πολιτικοί αντίπαλοι του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ισότητας, που προέρχονται από τις πάμπολλες οργανώσεις διαμαρτυρίας της μικροαστικής τάξης, μας καταγγέλλουν συχνά σαν “σεχταριστές”. Αυτό που όμως εννοούν είναι ότι το SEP αγωνίζεται να οργανώσει την εργατική τάξη βάσει ενός διεθνούς σοσιαλιστικού προγράμματος, ενάντια στα φιλοκαπιταλιστικά συνδικάτα και το Δημοκρατικό Κόμμα. Η διαδήλωση της Παρασκευής σήμανε προφανώς την αναίρεση αυτής της συκοφαντίας περί ''σεχταριστών''. Το SEP απέδειξε ότι είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να οργανώσει την εργατική τάξη για να προστατέψει τα συμφέροντά της. Η διαδήλωση εκφράζει, έστω σε πρώιμη μορφή, τη διασταύρωση της αυθόρμητης κινητοποίησης της εργατικής τάξης με τον αγώνα για τις μαρξιστικές αξίες και για μια σοσιαλιστική συνείδηση. 

Πρέπει να γίνει και μια ακόμα παρατήρηση για το ρόλο που έπαιξε το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ισότητας στην υπεράσπιση του Ινστιτούτου Τεχνών του Ντιτρόιτ. Γιατί, μας ρωτούν κάποιοι, ασχολήθηκε το SEΡ με την τύχη ενός ''ελιτίστικου'' ιδρύματος; Ποιά σχέση έχει εν γένει η προστασία των πινάκων ζωγραφικής και των έργων τέχνης με ζητήματα τύπου ''ψωμί και τυρί'', που υποτίθεται ότι απασχολούν κυρίως την εργατική τάξη; Αυτά τα ερωτήματα, ακόμα και αν θέτονται ειλικρινά και καλοπροαίρετα, δείχνουν μια υποτίμηση του ρόλου της εργατικής τάξης, σαν μιας ουσιαστικής επαναστατικής-προοδευτικής δύναμης στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, καθώς και μια ανεπαρκή κατανόηση της σημασίας του αγώνα για το σοσιαλισμό. Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει ότι μια εργατική τάξη συνειδητοποιημένη ως προς την κεφαλαιώδη σημασία της τέχνης και του πολιτισμού, δε θα αποδειχτεί ακόμα πιο ικανή να διεξάγει αποφασιστικά τον αγώνα για μισθούς, υγεία και συντάξεις;

H Διεθνής Επιτροπή και η WSWS τονίζουν εδώ και πολύ καιρό ότι ο πολιτισμός είναι απαραίτητος για την εργατική τάξη, όπως και οι αγώνες της εργατικής τάξης για το σοσιαλισμό είναι απαραίτητοι για τον πολιτισμό. Η τέχνη δε μπορεί να σωθεί από μόνη της. Όλη η προοδευτική κληρονομιά της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανόμενης και της πολιτιστικής κληρονομιάς, εξαρτάται από την εμπλοκή της εργατικής τάξης ενάντια στη λεηλασία που γίνεται από τη μοντέρνα αριστοκρατία. 

Το SEP καταλαβαίνει πολύ καλά ότι μόνο αυτή η διαδήλωση και σε μια μόνο πόλη δε λύνει τα περίπλοκα πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η αμερικάνικη εργατική τάξη. Στη διαδήλωση συμμετείχαν εκατοντάδες, όχι χιλιάδες. Αλλά όποιος γνωρίζει την πολιτική κατάσταση των Ηνωμένων Πολιτειών θα διαπιστώσει ότι η διαδήλωση της 4ης Οκτώβρη για την υπεράσπιση του DIA ήταν ένα τεράστιας, αν όχι ιστορικής σημασίας γεγονός.

Οι συνθήκες στις ΗΠΑ αποτυπώνονται στη μονοπώληση της πολιτικης ζωής από το δικομματικό καπιταλιστικό σύστημα, στον αμείλικτο αντικομμουνισμό των ΜΜΕ και στην απόκρυψη απ' αυτά των αποκλίνοντων απόψεων, στην αδιάκοπη εξύμνηση του μιλιταρισμού και της κάθε μορφής πολιτικής και πολιτιστικής οπισθοδρόμησης, στην προώθηση του ανόητου μεσοαστικού πρότυπου και του lifestyle τρόπου ζωής, καθώς και στη συστηματική άρνηση ακόμα και της ύπαρξης της αμερικάνικης εργατικής τάξης. Και βέβαια αποτελεί γεγονός το ότι στο Ντιτρόιτ, ένα ιστορικό κέντρο του αμερικάνικου και διεθνούς ταξικού αγώνα, εκατοντάδες εργάτες και νέοι κρατώντας σοσιαλιστικά πανώ και πλακάτ διαδήλωσαν ενάντια στην πολιτική της καπιταλιστικής τάξης.

Η εργατική τάξη ήταν αποκλεισμένη από την πολιτική ζωή και τους κοινωνικούς αγώνες για δεκαετίες, αλλά αυτο αρχίζει να αλλάζει. H διαδήλωση αυτή αποτελεί μια σημαντική ένδειξη της πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης της αμερικάνικης εργατικής τάξης. Η εξέλιξη αυτής της ριζοσπαστικοποίησης, που αποκτάει όλο και πιο συγκεκριμένο αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό χαρακτήρα, δε θα μεταμορφώσει μόνο την πολιτική ζωή στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και θα αναδείξει την αμερικάνικη εργατική τάξη σε επαναστατική δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια.

Όλοι αυτοί που συμφωνούν με το πρόγραμμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ισότητας και θέλουν να συμμετέχουν ενεργά στον αγώνα για το σοσιαλισμό, πρέπει να αποφασίσουν να προσχωρήσουν σ'αυτό το κίνημα.